„Życie Milesa Haltera było totalną nudą aż do dnia, gdy zaczął naukę w równie nudnej szkole z internatem. Wtedy spotkał Alaskę Young. Piękną, zabawną, seksowną i do bólu fascynującą. Alaska owinęła sobie Milesa wokół palca, w ciągając go do swojego świata i kradnąc mu serce. Czy dzięki niej chłopak odnajdzie to czego szuka? Wielkie Być Może  - najintensywniejsze i najprawdziwsze doświadczenie rzeczywistości.

Głęboko poruszająca książka Johna Greena, porównywana z przełomowym Buszującym w zbożu J.D. Salingera, to powieść o myślących i wrażliwych młodych ludziach. Zbuntowanych, szukających intensywnych wrażeń i odpowiedzi na najważniejsze pytania: o miłość, która wywraca świat do góry nogami, o przyjaźń, której doświadcza się na całe życie.” Źródło

John Green to nazwisko bardzo znane i cenione. Chyba każdy wie, że napisał Gwiazd Naszych Wina, ale reszta jego książek jest mniej znana. Gdy na wigilię klasową dostałam Szukając Alaski, powiedziałam do mojej koleżanki „Na pewno będę płakać”. I nie myliłam się książka ta zapewniła mi rollercoaster uczuć. Śmiałam się, płakałam, dziwiłam. Ale wydaje mi się, że na tym mają właśnie polegać książki. Mają po prostu zmienić twój światopogląd o sto osiemdziesiąt stopni.

Książki Green’a są pisane tak niesamowitym językiem, od którego nie można się oderwać. Pisze on tak lekko, że masz wrażenie, że ta osoba stoi obok ciebie i właśnie tobie opowiada tą historie. Oczywiście w książce nie brakuje żartów oraz chwil, w których wypłakujesz paczkę chusteczek. Autor zamieszcza w swojej powieści wiele przemyśleń. To one właśnie sprawiają, że książka jest tak unikatowa.

Historia wydaje się być niesamowicie prosta. Nastolatek, który nie ma przyjaciół zostaje zapisany do szkoły z internatem. Spotyka tam przyjaciół, zakochuje się, staje się po części buntownikiem. Dla mnie takie książki to same nudy, ponieważ mam wrażenie, że wiem co się zdarzy za chwile. Tutaj jest po prostu Wielkie Być Może, którego główny bohater szuka. I to jest chyba największy plus tej powieści.

Najciekawszą rzeczą jest podział rozdziałów w tej książce. Głównie jest podzielona na dwie części, na „przed” i „po”. I tu się pojawiają pierwsze pytania. „Ale przed czym i po czym?”. Cały czas narasta napięcie kiedy jesteś na przykład na rozdziale nazwanym 1 dzień PRZED. Po prostu szalejesz, bo nie wiesz co może się stać. Rozsadza cię od środka i do głowy przychodzą ci najgłupsze pomysły. Aż wszystko wyjaśnia się w rozdziale 1 dzień PO.

Głównym bohaterem jest Miles Halter. To on opowiada nam swoją historię w internacie w Culver Creek. Jest nieśmiały i nie zbyt dużo mówi. W poprzedniej szkole był typem samotnika, ale w nowym miejscu wszystko się zmienia. Od swoich przyjaciół dostaje przezwisko Klucha. I od tego momentu już nikt nie używa jego prawdziwego imienia. Miles ma fajne hobby. Zapamiętuje ostatnie słowa znanych ludzi. Np.: ostatnimi słowami Henryka Ibesena były „Wprost przeciwnie”. Bardzo polubiłam Kluskę, ponieważ pod jakimś względem przypominał mnie( też jestem nieśmiała).

Alaska Young, nasza tytułowa Alaska, była niesamowitą osobą. Lekko zwariowana i zmienna, ale też tajemnicza. Nikt nie wiedział co ona myśli, ponieważ jednego dnia z tobą rozmawiała i wszystko było cudownie, a drugiego zbywała cię zwykłym cześć. Alaska miała bardzo głębokie przemyślenia. Zastanawiała się bardzo często nad słowami Simona Bolivar’a : „I jakże ja wyjdę z tego labiryntu.”. Dziewczyna była bardzo złożoną, a przez to intrygującą bohaterką. Robiła więcej zamieszania niż jakakolwiek osoba.

Chip ‘Pułkownik’ Martin, był współlokatorem Kluski oraz przyjacielem Alaski. To on ich w sumie poznał ze sobą. Pułkownik był przesympatyczną postacią i zabawną. Potrafił tak mnie rozbawić, że musiałam na chwilę zakończyć czytanie, bo nie byłam w stanie się pozbierać do kupy. Dla Milesa wiele znaczył, ponieważ obydwoje bardzo się wspierali, nawet w najgorszych chwilach. Pułkownika też polubiłam, ale nie tak bardzo jak Kluskę oraz Alaskę.

Zakończenie było miłe, ponieważ do tego czasu zdążyłam  się uspokoić i zatrzymać potok łez, które płynęły niczym wartki strumień z moich oczu. Mam wrażenie, że przeczytałam jedną z najbardziej wartościowych książek, jakie można w życiu przeczytać. Wiele wniosła do mojego życia i zatrzymam całą wiedze jaką mi przekazała. Mogę powiedzieć, że to mogłaby być lektura szkolna i chyba byłaby najchętniej czytana. I muszę przyznać, że Szukając Alaski to była pierwsza książka, w której podkreślałam markerem różne wypowiedzi bohaterów. Polecam serdecznie i mam nadzieje, że będziecie mieli podobne odczucia do moich po przeczytaniu tej książki.

A teraz, moi drodzy: „Udaje się na poszukiwanie Wielkiego Być Może”

Tytuł: Szukając Alaski

Autor: John Green

Wydawnictwo: Bukowy Las

Ilość stron: 312

Ocena: 10/10

Autorka recenzji: Hayles 

„Trzy gwiazdy literatury młodzieżowej, z kultowym pisarzem Johnem Greenem na czele, napisały na czas Gwiazdki trzy połączone ze sobą opowiadania. Punktem wyjścia jest burza śnieżna, która w Wigilię kompletnie zasypuje miasteczko Gracetown. Na tle lśniących białych zasp pięknie prezentują się prezenty przewiązane wstążeczkami i kolorowe światełka połyskujące w nocy wśród wirujących płatków śniegu. Śnieżyca zamienia małe górskie miasteczko w prawdziwe romantyczne ustronie. A przynajmniej tak się wydaje… Bo przecież przedzieranie się z unieruchomionego przeciągu przez mroźne pustkowia zazwyczaj nie kończy się upojnym pocałunkiem z czarującym nieznajomym. I nikt nie oczekuje, że dzięki wyprawie do Waffle House uda się odkryć uczucie do wieloletniej przyjaciółki. Albo, że powrót prawdziwej miłości rozpocznie się od nieprzyzwoicie wczesnej porannej zmiany w Starbucksie. Jednak w śnieżną noc, kiedy działa magia Świąt, zdarzyć może się wszystko…” źródło

W Śnieżną Noc to książka idealna na okres świąteczny. Wpadła mi ona przez przypadek, ponieważ poszłam z przyjaciółkami do księgarni, żeby wybrać prezenty na szkolne mikołajki/wigilię klasową. Tylko jak zobaczyłam, że tej książki został ostatni egzemplarz od razu go chwyciłam, bo bałam się że ktoś mi zabierze ją. Skończyłabym ją czytać w Wigilię, ale było tyle przygotowań, że był to cud kiedy przeczytałam jedną stronę.

Jedyną rzeczą jaką się obawiałam to było to, że pozostałe dwie autorki nie napiszą tak dobrze jak John Green i będą po prostu odstawać. Jednak tak się nie stało i można było rozkoszować się trzema niesamowitymi opowiadaniami. Każdy z autorów miał inny charakter, ale wszystkie opowiadania się  bardzo przyjemnie czytało. Według mnie historia Johna Greena i Maureen Johnson były na tym samym miejscu, a Lauren Myracle była odrobinę poziomem pod nimi.

Wszystkie historie dzieją się w Gracetown. Bohaterzy się znają, ponieważ jest to małe miasteczko. Dlatego też pojawiają się wielokrotne wzmianki o postaciach z innych opowiadań. Każda ma ten sam charakter. Romantyczna, świąteczna historyjka z nutą komizmu. Od początku wiadomo jak się one skończą, ale mimo wszystko miło się je czyta i z wielką chęcią na przyszłe święta znowu ją przeczytam.

Pierwszą bohaterką jest Jubilatka. Trudno uwierzyć, ale to jest jej imię. Święta miała idealnie zaplanowane, jednak przez aresztowanie jej rodziców, musi jechać pociągiem do dziadków. Niestety przez śnieżycę pojazd nie może jechać dalej i zatrzymuje się blisko miasteczka Gracetown. Następną osobą jest Tobin. Święta spędza spokojnie z przyjaciółmi, gdy dzwoni do niego kolega, żeby natychmiast przyjeżdżał do Waffle House. Tylko po co przedzierać się przez wielkie zaspy śniegu autem do restauracji, jedynym powodem jest: grupa cheerleaderek. Ostatnia jest Addie. Była najbardziej nudną postacią. Trudno jest o niej coś powiedzieć bez zdradzania całej fabuły opowiadania, ale głównym powodem tej historyjki jest zerwanie z chłopakiem.

Zakończenie było słodkie i bardzo świąteczne. Tutaj najbardziej można było zobaczyć powiązanie pomiędzy postaciami. Jest książka idealna na okres świąteczny, ale jak to lubi może też teraz zacząć ją czytać. Do tej pozycji na pewno jeszcze kiedyś wrócę.

Tytuł: W Śnieżną Noc

Autor: Maureen Johnson, John Green, Lauren Myracle

Wydawnictwo: Bukowy Las

Ilość stron: 335

Ocena: 9/10

Autorka recenzji: Hayles

„Szesnastoletnia Hazel choruje na raka i tylko cudownej terapii jej życie zostało przedłużone o kilka lat. Jednak nie chodzi do szkoły, nie ma przyjaciół, nie funkcjonuje jak inne dziewczyny w jej wieku, zmuszona do taszczenia ze sobą butli z tlenem i poddawania się ciężkim kuracją. Nagły zwrot w jej życiu następuje, gdy na spotkaniu grupy wsparcia dla chore młodzieży poznaje niezwykłego chłopaka. Augustus jest nie tylko wspaniały, ale również, co zaskakuje Hazel, bardzo nią zainteresowany. Tak zaczyna się dla niej podróż, nieoczekiwana i wytęskniona zarazem, w poszukiwaniu odpowiedzi na najważniejsze pytania: czym są choroba i zdrowie, co znaczy życie i śmierć, jaki ślad człowiek może po sobie zostawić na świecie.

Wnikliwa, odważna, pełna humoru i ostra Gwiazd Naszych Wina to najambitniejsza i najbardziej wzruszająca powieść Johna Greena. Autor w błyskotliwy sposób zagłębia w niej tragiczną kwestię życia i miłości.” Źródło [link]

W ostatnim miesiącu wiele się mówi o Gwiazd Naszych Wina, większości pewnie będzie się kojarzyć z nowo nakręconym filmem. Niestety nie oglądnęłam go i nie mogę opowiedzieć nic o różnicach i podobieństwach. Jednak mogę powiedzieć, że książka zrobiła na mnie wielkie wrażenie pod wieloma względami.

Autor pisze z wielką dbałością o szczegóły. Jego opisy nie są zbyt długie i nie nudzą. Książka została napisana z perspektywy Hazel, więc wiemy jak się czuje. W sumie każdy kto słyszy o tej pozycji i o jej opisie, myśli że wie jaki będzie koniec książki. Z początku miałam podobne wrażenie, ale koleżanka powiedziała mi, że książka jest cudowna. I mogę jej tylko też podziękować za wspaniałą przygodę w świecie stworzonym przez Johna Greena.

Hazel Grace Lancaster jest narratorką Gwiazd Naszych Wina. Życie nie było dla niej przychylne i od paru lat zmaga się ze śmiertelnym rakiem płuc. Dla mnie jest to bohaterka godna podziwu. Nie mogę sobie wyobrazić, że kiedyś dostaje taką wiadomość, że możliwe, że za parę lat może miesięcy umrę w chorobie. 

Hazel żyje w świecie gdzie każdy przy niej czuje powagę, ponieważ nie można wspomnieć o niczym związanym z życiem i śmiercią, bo po prostu nie wypada. A sama dziewczyna nie może do różnych miejsc pójść, ponieważ jej organizm na to nie pozwala. Pasją Hazel Grace są książki, ponieważ może przeżyć wiele żyć, nie myśląc o swojej chorobie. Ukochaną jej książką jest Cios Udręki, gdzie główną bohaterką też jest nastolatka chorująca na raka. Dla mnie jest to postać godna naśladowania, ponieważ stara nam się pokazać, że nie warto się poddawać i trzeba żyć pełnią życia.

Augustus Waters jest chłopakiem, którego Hazel spotkała na grupie wsparcia. Od początku Gus był przemiły i mega optymistycznym gościem. Zawsze był uśmiechnięty i starał się wszystkich pocieszać na duchu mimo, że sam był chory. Przez całą książkę był dla mnie najlepszą postacią, ponieważ zawsze starał się wprowadzić wesoły nastrój nawet w iście pogrzebowych klimatach.

Przy końcu książki zużyłam chyba całą paczkę chusteczek i potem przez jeszcze jakieś piętnaście minut płakałam, jakie to życie jest niesprawiedliwe. Zakończenie zasługuje na medal w sumie nikt by się nie spodziewał takiego końca. Dla mnie to było zaskoczenie, ale tak go nie odczuwałam, bo co chwile przypominała się jedna smutna chwila w książce i dalej płakałam. Polecam tą książkę bardzo serdecznie i mam nadzieje, że wzbudzi Was takie emocje jak u mnie. Uprzedzam tylko, że trzeb przygotować paczkę chusteczek higienicznych. A może nawet dwie.

Tytuł: Gwiazd Naszych Wina

Autor: John Green

Wydawnictwo: Bukowy Las

Ilość stron: 310

Ocena: 10/10

Autorka recenzji: Hayles