Dawno temu już bardzo pragnęłam przeczytać "Nethergrima", jednak dopiero dziś przychodzę do Was z jego recenzją. Liczne plany czytelnicze, w końcu odeszły na bok i zrobiły miejsce właśnie tej pozycji. Cieszę się, ponieważ jest to akurat dobry czas na tą powieść, gdyż już nie długo ukaże się jej druga część.

Styl pisania autora bardzo przypadł mi do gustu. Całość potrafił ładnie zacząć i skończyć opowiadać. Najlepiej jego umiejętności można było wyczuć w prologu, gdzie miałam wrażenie, że słowa same wypływają z książki i opowiadają mi swoją historię.

Głównymi bohaterami jest troje przyjaciół: Katherine, Edmund i Tom. Jednak na pierwszym planie zdecydowanie najczęściej był Edmund i to z jego perspektywy było dużo więcej rozdziałów, niż w przypadku pozostałej dwójki. Podobało mi się to, ponieważ jego lubiłam najbardziej oraz najlepiej o nim mi się czytało (szczególnie jeśli chodziło o jego zauroczenie względem Katherine, które było mega urocze). Niestety uważam, że pan Jobin popełnił ogromny błąd dając swoim głównym postaciom tylko po czternaście lat. Bardzo nie pasowało to do ich niektórych umiejętności oraz zachowania.

Ogólnie książka mi się podobała, jednak zabolało mnie, kiedy pewien wątek przewidziałam i przez to nie stanowił dla mnie żadnej niespodzianki. Szkoda, że "Nethergrim" nie wnosił aż tak dużo nowości w książkowy świat, jak oczekiwałam. Nie wiem, może to przez naczytanie się Kronik Wardstone, gdzie różnorodność mrocznych istot sprawiła, że te służące Otchłannemu nie wydawały mi się nadzwyczajne czy przerażające. Mimo to sięgnę po kolejny tom oraz z przyjemnością mogę zachęcić wszystkich do zapoznania się z tą pozycją.