"Na początku XIX wieku niezbyt zamożny ojciec pięciu córek nader często musiał zadawać sobie pytanie: kiedyż to w sąsiedztwie pojawi się jakiś odpowiedni kawaler? A kiedy już się pojawił, następowały dalsze perypetie, które Jane Austen z upodobaniem opisywała.
Duma i uprzedzenie uważana jest za arcydzieło w dorobku tej angielskiej pisarki, głównie dzięki zabawnym, zgoła dickensowskim opisom postaci głupich i niesympatycznych. Znajdujemy tu także melancholijną refl eksję nad władzą pieniądza i znaczeniem pozycji społecznej, decydujących o życiu młodej panny; a przede wszystkim znakomity, powściągliwy styl, doskonale oddający harmonię opisywanego świata..." Źródło

Czasem zamiast nowości warto jest przeczytać klasyczną, przez wszystkich znaną powieść. Dlatego ja postanowiłam tym razem przeczytać Dumę i uprzedzenie Jane Austen. Klasyczną opowieść o miłości, którą wszyscy wychwalają i nie mają jej do zarzucenia nic złego. I jak się okazało mam trochę inne zdanie na ten temat.


Na początku muszę przyznać, że od momentu kiedy przeczytałam Dumę i uprzedzenie widzę wiele inspiracji tą książką w późniejszych dziełach. To pokazuje jak wspaniałą oraz uniwersalną historię stworzyła Jane Austen. Dla mnie sama w sobie opowieść była ciekawa oraz chciałam, aby pomiędzy moimi bohaterami w końcu coś się wydarzyło. Zdecydowanie był to jeden z lepszych romansów, które czytałam, jak nie najlepszy.

Niestety język, którym posługuje się autorka sprawił, że bardzo długo czytałam Dumę i uprzedzenie. Wiem, że to też wynika z czasów, w których powstała ta książka jednak przez początek bardzo ciężko mi się przechodziło. Dopiero później, gdy pojawiło się więcej akcji lepiej mi się czytało. Drugim minusem, który wynikał tylko i wyłącznie z wersji tłumaczenia,  które czytałam było przetłumaczenie połowy imion bohaterów na polski. Nazywanie Elizabeth raz Elżbietą, a raz Lizzy niezbyt dobrze się czytało.

Bohaterów w tej książce jest bardzo, ale to bardzo dużo. Niestety to wpłynęło na moje nierozgarnięcie i pogubienie w fabule. Dopiero po około 100 stronach zrozumiałam kto jest kim i w pełni mogłabym się cieszyć lekturą. Najbardziej polubiłam Charlesa czyli inaczej Karola, który mimo swojej niezbyt dobrej opinii okazał się przeciwieństwem tego. Za to najmniej lubiłam matkę Elżbiety, która za każdym razem jak się pojawiała działała mi na nerwy, ponieważ jedyne o czym myślała to był ślub córek z idealnym kandydatem, zamiast ich szczęście.

Zakończenie było takie jak powinno być w dobrym romansie. Zostawia nas z uśmiechem na ustach i fantazjujących o dalszych losach głównej pary. Mimo, że książka mi się podobała to nie jestem do końca pewna, czy chciałabym przeczytać następne powieści Jane Austen. Jednak jestem pewna, że wiele osób zakocha się w Dumie i uprzedzeniu, niestety szkoda, że ja nie jestem jedną z tych osób.

Tytuł: Duma i uprzedzenie
Autor: Jane Austen
Wydawnictwo: Świat Książki
Ilość stron: 380
Ocena: 7.5/10
Autorka recenzji: Hayles