Akcja w książce jest wciągająca. Miejski klimat oraz wiele zagadek i tajemnic otoczonych gęstą mgłą, wywołuje niemały dreszczyk emocji. Mimo to, nie brakowało wiele zabawnych scen z głównym bohaterem - Wax'em i jego przyjacielem Wayne'm. O ile jeszcze Wax był spokojny i stonowany, jednocześnie bardzo sympatyczny, to Wayne był uosobieniem swobody i zabawności. Zawsze z szerokim uśmiechem czytałam fragmenty, gdy to jego postać była na pierwszym planie.

Bardzo podobało mi się to, że wiele nazw miast, twierdz i tym podobnych nawiązywało do imion, legendarnych już, postaci znanych z poprzednich części serii Ostatnie Imperium. Dobrym przykładem są miasta: Elendel, Doxonar, Rashekin, czy też Zatoka Hammondar.

Za każdym razem na koniec książki, kiedy myśli się, że nadszedł spokój po głównej akcji, Sanderson musi udowodnić, że to jest jeszcze odpowiedni moment na nie małą niespodziankę. Mam wrażenie, że nie potrafiłby zostawić czytelnika bez szeroko otwartych oczu i ust. Od zakończenia "Stop prawa" cały czas w głowie mam tylko pytanie "Ale jakim cudem?".